میلاد قیطاسی پور

علی فضلی پور  عبارت است از یک انسان نحیف و لاغر اندام که جنب بانک ملت در خیابان بلادیان بساط پهن کرده و رزق خود را به فهم و اگاهی همشهریانش گره خورده میداند، میشناسم.

علی را هرکس که یکبار هم برای خرید پوشاک تن و تغذیه بطنِ بدن به بلادیان رفته باشد با چشم دیده است اما هرکسی با دل…خیر.
از سالها پیش او را میشناختم با او چند باری توفیق گفتگو داشتم از او گاهی یاد میگرفتم و کتاب هایی را به توصیه از او میخریدم و البته با اشتیاق میخواندم.
علی اینبار علیِ نحیف و خوش مشرب گذشته نبود.
اینبار علی عبارت بود از همان انسانِ نحیف و لاغر اندام البته با کوله باری از غم و ناامیدی ..
گویا چرخ روزگار سپیدی فهم او را به سیاهی مو هایش انتقال داده و دغدغه اگاهی جامعه اش را به دغدغه نان شبش گره زده .
از او همچون گذشته سراغ کتاب هایی را گرفتم اما جز یک کتاب در خانه اش که من قول خرید آنرا به وی برای فردا گرفته ام کتاب درخوری نیافتم این را خودش نیز اعتراف کرد…
علی مدتهاست که کتابهای یک سال پیش خودرا نفروخته و قصد خرید که خیر؛ توانایی خرید کتاب های جدید را نداشته است…
بیش از سه روز حتی دَشت نکرده و لاغری اندامش گواهِ لاغری جیبش بود حتی ناگفته. .. با یک حساب سر انگشتی هم میشد از حال وی با خبر شد.
سکوت کردم تا همچون گذشته از او یاد بگیریم …گویا این بار ذهنش یارای معرفی و طرح ایده های بزرگان علم را به وی نمیداد تنها گلایه از وضع موجود دمار از روزگارش ستانده بود و هیچ مطاعی جز آن در بر نداشت…
فکرش را کنید بلادیان از نعمت علی فضلی پورش بعد از ۲۲ سال کار در حیطه ی کتاب خوانی و کتاب فروشی محروم شود.این را هم متاسفانه علی گفت…
گویا تنها سرمایه ای که در نظام سرمایه داری پس از سرمایه گذاری خرج میشود یعنی کتاب؛ امروز باید بدرود گفت …
گویا علم میخواهد رخت برکند و از این آشیانه برود…
و چه متعفن میشود زمانی کالبد بلادیان محروم از جانِ خود یعنی علی فضلی پور ها باشد.

علی فضلی پورهایمان را دریابیم.