فریادجنوب ، سید حسین رهی :  نیمه شبی سرد در آذر ماه در هنگامه ی سحری که صدای تیک تیک ساعت رسیدن به اذان صبح را شماره می کرد در پهندشتی که سوز سرمایش استخوان سوز بود و خواب شیرین بامدادی بر خستگی جسم غالب آمده بود به ناگاه بانگ رحیل و ناقوس مرگ به صدا در آمدند آنچنانکه مسافران خفته و ملول، فرصت پلک زدن و بیدار شدن نیافتند.
11 انسانی که امیدوارانه در طی مسیر بودند و مرگ خود را نزدیک نمی دیدند اما در کسری از ثانیه در خون خود غلتیدند.
حادثه ای خونین، دلخراش و بسیار ناگوار به وقوع پیوست که چشم و دل هر انسانی ولو غریبه را به تألم و گریه وا داشت.
خانواده هایی به عزا نشستند که هر کدام سالیان متمادی را به امید و آرزو و انتظار نشسته بودند.
پدری کمرش شکست که افتخارش خادمی مسجد امام علی بود و عشقش رونق بخشیدن به مجلس ابا عبدالله(ع)
مادرش جگر سوز شد و بستگانش به ماتم نشستند.
پدر و مادر، برادر و خواهر و منسوبین بیش از 10 خانواده دیگر غرق در ماتم و عزا شدند آنگاه که اتوبوس دهدشت – تهران در مسیر خود دچار سانحه شد و عزیزانی آسمانی شدند و به ناگاه به دیدار معبود شتافتند.
الفاظ و کلمات و احساس در بیان وسعت غم و درد هجر این فراق پاییزی ناتوان و عاجزند.
آنچه مسلم است آه و افسوس و حسرت، ناله و شیون و زاری، مویه کندن و عزاداری اگرچه مرسوم است و گریزی از آن نیست و در کاستن تألمات روحی نیز بی تأثیر نیست اما مناسب تر آن است که بر مبنای آموزه های دینی در هنگام بروز چنین حوادث مرگبار و ناخوشایندی خود را به خدا بسپاریم و بگوییم الهی رضاً به رضائک و تسلیماً لامرک.
بنابراین مطابق آموزه های دینی انسان ها وظیفه دارند در حوادث ناگوار خود را به خدا بسپارند چراکه شکیبایان و صابران را نوید داده است؛
“” آنان که چون پیشامد ناگوارى به آنان برسد مى گویند: ما از آنِ خداییم و به سوى او بازمى گردیم.””
یعنی؛ «انا لله و انا الیه راجعون »
؛ فقط اینجاست که دلهای شکسته و به عزا نشسته، تسکین می یابند و تحمل فراق عزیزان پرپر شده میسور می گردد.
به تمامی خانواده های محترم معزا و منسوبین تسلیت عرض می نمایم و از سویدای دل، از کریم بی انتها غفران و آمرزش واسعه برای تمامی خفتگان در خاک، خاصه جان باختگان سانحه اتوبوس دهدشت – تهران و صبر جمیل برای بازماندگان طلب می نمایم.
روحشان قرین رحمت بی پایان الهی و یادشان گرامی
سید حسین رهی