به گزارش فریادجنوب ، سید داودموسوی منش ، مدرس دانشگاه وفعال رسانه ای استان کهگیلویه وبویراحمد به مناسبت گرامیداشت هفته سربازان گمنام امام زمان (عج) به نقش وجایگاه ستودنی حافظان امنیت پرداخت که عینا منتشر می شود

بسم الله الرحمن الرحیم

اگر چه هزاران تالیف از راه ها و زمینه های توسعه در طول تاریخ ارائه شده است و هر اندیشمندی متدی برای توسعه طراحی و توصیه نموده است، اما یک اصل در تمام تالیفات مشترک است و آن این است که توسعه از رهگذر امنیت بدست می آید و می تواند دامنه دار و پایدار باشد،پس امنیت شاه کلید تمام تئوری ها و  عملگرایی های محورتوسعه است .

در دودهه ی اخیر مخصوصا شنیدن یک کلیدواژه ی خیلی مهم و صدالبته خاص، تداعی کننده ی واقعی امنیت برای آحاد جامعه بوده است.
آری نامی آشنا که در یک پارادوکس دلنشین تعبیر حکیمانه ی سربازان گمنام امام زمان(عج) را تداعی می کند ،آخرین و امن ترین سنگری است که دل های مردم را محکم می کند و نور امنیت بر سایه سار ایران اسلامی می تاباند.
سربازان گمنام امام زمان (عج) از ابتدای انقلاب اسلامی بی ادعا و جان برکف، پاسدارانِ امنیت و آرامشِ کشور بوده اند و همچنان گرمابخش قلوب مردم اند.
شاید انتخاب کرده اند گمنام باشند، اما سالروز تشکیل این حلقه ی بسیار مهم یادآوری است ،برای آنکه بدانیم اگر در جای جای ایران اسلامی بی آنکه هراسی از دشمن متجاوز و بمب و خراب کاری داشته باشیم با آرامش خیال سر بر بالش می گذاریم و با طلوع خورشید به کار و فعالیت روزانه مان می پردازیم به برکت سربازان گمنام امام عصر(عج) است که چنین آرامش و امنیتی را ایجاد کرده اند .
اگر چه دشمن همواره تلاش کرده است تصویری غیرشفاف و پیچیده از خادمین و جان برکفان این مرزو بوم ارائه دهند ،اما دستکم گمنامی سندی محکم و قطعیِ  درجهت اثبات خدوم  و مردمی بودن این نهاد برخواسته از تلاش نظام مقدس جمهوری اسلامی برای ایجاد یک امنیت پایدار برای مردم شریف ایران است .
لازم است مردم در هر عصری ضمن شناخت خادمین واقعی خود تلاش نمایند سپاسگزار نیک مردان و شیرزنانی باشند که بی هیچ ادعایی سنگر امنیت و آرامش شان را پاسداری می کنند.
درآخر به پاس قدردانی ابیاتی از مثنوی زیبای دکتر حمیدی شیرازی را تقدیم می کنم

بلی، آنان که از این پیش بودند

چنین بستند راه ترک و تازی

از آن این داستان گفتم که امروز

بدانی قدر و بر هیچش نبازی

به پاس هر وجب خاکی از این ملک

چه بسیار است، آن سرها که رفته!

ز مستی بر سر هر قطعه زین خاک

خدا داند چه افسرها که رفته