بیمارستانی که دردهایش تمامی ندارد !

تجمع پرسنل شرکتی بیمارستان جلیل جلوی استانداری ؛

امروز سه شنبه ( ۲۴ اسفند ۱۴۰۰ ) تعداد زیادی از پرسنل شرکتی بیمارستان شهید جلیل در اعتراض به حقوق و مطالبات معوقه ی خود جلوی درب ورودی استانداری تجمع کردند . دغدغه ها و خواسته های تجمع کنندگان را یکی از پرسنل حاضر در تجمع ، اینگونه بیان نمودند ؛

نمی بخشیم . ما نمی بخشیم فرد یا افرادی را که برای اولین بار طرح شرکتی پیمانکاری را ارایه دادند و اجرا نمودند . طرحی که حاصل آن چیزی جز ظلم و فساد و رانت و رشوه نبوده است . طرحی که هیچ خروجی مثبتی برای دولت نداشته است و نهایتا موجب چنین تجمعات و اعتراضاتی گشته و سبب بی اعتمادی به دولت ها را فراهم آورده است .

پیمانکاری که مطالبات و حق و حقوق نیرو را در پایان قراردادش تسویه نکرده است و نیروها هیچ گونه رضایتی از آن ندارند چگونه می شود که دوباره قرارداد دوم را با آن متعهد می شوند ؟! متر و معیار امور قراردادها برای اعتماد دوباره به چنین شرکت و پیمانکاری چه بوده است ؟! آیا منطقی و عادلانه بنظر می رسد ؟ همه که می دانند جریان چیست ، در عجبیم که آنان که باید بدانند چرا نمی دانند ؟ پیمانکاران پول را از نهاد و سازمان و دانشگاه مربوطه میگیرند ، تا زورشان برسد پول را در حسابشان می خوابانند و بعد هم با چرتکه شخصی خودشان حق و حقوق هر پرسنل را لت و پاره میکنند و نصف پول و گاهی کمتر را به حساب پرسنل بیچاره و کم اطلاع به قوانین حقوقی و مالی و اداره کاری ، با هزار منت واریز میکنند ! هر چه فریاد میزنیم ؛ حق اولادمان چی شد ؟ حق شیفتمان کجا رفت ؟ فلان آیتممان لحاظ نشده است ، کسی پاسخگو نیست . آیا درجایی که طرف قرارداد شرکت و پیمانکار هست یک کارشناس وجود ندارد که بررسی کند ؟ نیست یا نمی خواهند ؟ نقش اداره کار چیست ؟ آیا انان وظیفه ای ندارند ؟ چرا به بهانه اینترنتی کردن شکایات زمان پاسخگویی را چنان طولانی میکنند که فرد شاکی را بی حوصله و ناامید کند ؟ ایا حتما باید فرد شاکی صبر ایوب و سماجت سریش را داشته باشد که پاسخی دریافت کند ؟

اینکه پیمانکار پولی را از این دست بگیرد و با ان دست تحویل دهد چه نفعی برای دولت دارد ؟ ایا این نیست که تنها بستر لازم را برای فربه شدن چاق ها و تکیده شدن لاغرها فراهم میکند ؟
تو را به هر که دوست دارید و می پرستید جمع کنید این بساط اشتباه را . همین پولی که به پیمانکار می دهید را حتی به مقدار کمتری مستقیم به خود نیرو بدهید . این مدل شرکتی پیمانکاری تمام انگیزه ها و عزت ها را خفه کرده است . استثمار و برده گی است و ما نمی بخشیم .

این عزیزان پرسنل شرکتی بیمارستان شهید جلیل هستند که در اخر سال و دمدمای عید نوروز هنوز چندماه حقوق و همچنین عیدی و سنوات پارسال و امسال را دریافت نکرده اند ! با آنکه دلسوزانه در دل کرونا انجام وظیفه کرده اند نه تنها از آن پاداش های کرونایی بهره ای نبرده اند و در حق اینها شعاری بیش نبوده است حداقل حقوق و مزایای خود را دریافت نکرده اند . بارها به صورت قانونی و مصالحت آمیز از مسئولین مربوطه ، بصورت شفاهی و کتبی درخواست رسیدگی و همکاری داشته اند و نهایتا به اجبار به استانداری – این آخرین پناهگاهشان – پناه آورده اند . هفته پیش نیز همین تجمع را همین جا داشتیم و مسئولین بیمارستان و دانشگاه جلوی بازرس استانداری وعده دادند که تا امروز با پرسنل تسویه کنند ولی متاسفانه تنها بخش کوچکی از مطالبات را پرداخت کرده اند .

باور کنید پرسنل شرکتی بیمارستان جلیل بیشتر از بیماران بیمارستان این روزها بیمارند و درد دارند . چه دردی تلخ تر و درداور تر از نگاه امیدوار کودک و دستهای خالی پدر و مادر ؟! چه صدایی زجراورتر از صدای زنگ طلبکاران ؟ چه آهی سوزناکتر از خودخوری های حاصل از ایام پیش رو و خالی بودن کارتها و جیبها ؟ تا کی قرار است برای دریافت حقوق ناقص خود به اعتراض و تجمع و استانداری و خواهش و التماس و کشتن عزت نفس خود پناه ببریم ؟

و هیچ گاه ما نمی بخشیم . تنها سلاح و ابزار ما تنها آهی است که از ته دل بدرقه ظالمان و فاسدان و رشوه گیران میکنیم .

و اما انصاف و اخلاق حکم میکند در میان این اعتراضات و زخم دل ها اگر نکته ای در راستای عدالت و خوبی دیدیم به آن اشاره کنیم ؛
در این مسیر طولانی خواهش ها و اعتراض ها جا دارد از طرف خودم و پرسنل شرکتی بیمارستان جلیل تشکری کنیم از بازرسی استانداری و شخص آقای شریفی . انسانی که نمی دانم کیست و چه تفکر و اخلاقی دارد اما از محدود افرادی بود که نشان داد در میان این همه ندیدن ها و بداخلاقی ها ، هنوز رقص عدالت و تلاش برای اجرای عدالت زیباست . انسانی وظیفه شناس که همنوای پرسنل از مدیران و مسئولان مربوطه و پیمانکار از طرف ما دادخواهی کرد . درود بر اراده ایشان .

در پایان این تجمع با پیگیری های جناب شریفی وعده فردا به پرسنل داده شد و پرسنل به احترام ایشان تا فردای موعود و به امید گشایشی به خانه و محل کار خود برگشتند .