متن زیر ارسالی مخاطب هست واین پایگاه خبری آن را رد وتایید نمی کند ،لذا مخاطبین  می توانند با ارسال یادداشت آن را نقد کنند

جناب آقای هدایتخواه، استاد عزیز اخلاق سلام.
هیچ گاه خاطرِ مبارک مان طنین دلنشینِ صدایتان را فراموش نخواهد کرد. وقار و چهره ای آرام که گیراییِ بالایی را یدک می کشید. هیچ گاه فراموش نخواهیم کرد که فرمودید اگر اجابت مزاج نیز با نیت رضای خدا و فعالیت در مسیرِ اعتقادی انجام گیرد، منشا خیر و ثواب است. هیچ گاه فراموش نخواهیم کرد مثال زدید که اگر کسی پیدا شود و لباسی که بر تن دارم را بیش از خودم نیاز داشته باشد، با کمالِ میل به او خواهم بخشید. یادمان نرفته است که نیت خیر و تفکر مثبتِ دینی باید به فِعلیت رسیده شود تا ارزش والای خود را بدست آورده و حفظ نماید.
استاد عزیز اخلاق، حقیر سال هاست به این نتیجه رسیده ام که اعتقاداتِ دینی را در سخنورانی که از شاکله دین فقط می توانند تعریف نمایند و در عمل چیزی در خورجینِ معرفت ندارند، جست و جو نکنم. اما نگران جامعه ای هستم که در این پارادوکسِ شکل گرفته، یا طریق دیگری را در وَرطه اعتقادات پی گرفته و یا در نهایت آن چه را از موضوعات دینی برداشت می نمایند جایِ مهرِ روی پیشانی شان باشد.
جناب آقای هدایتخواه! چند سالی است که صحبت هایی از دخالت شما در بورسیه های فشاری و رفاقتی به گوش می رسد و مستنداتی در این خصوص رسانه ای می گردد. موضوع مهمی که از بزرگترین مصادیق بی عدالتی در جامعه و سرکوبِ نخبگی در بین دانشجویان و جوانان می باشد. قرار نیست برای از بین بردن جامعه پویا و سرکوب نخبگان، قشونی از پَخمگان را گرداگرد خود تَجمیع نموده و مسیر واپس گرایانه ای با آینده مُنهدِم را ایجاد نمایید؛ بزرگترین ضربه به جامعه نُخبه پرور زمانی ایجاد می گردد که با دخالت های بیجا و رانت های خود ساخته باعث ایجاد حس بی اعتمادی در گُزینش های علمی و فضای دانشگاهی شوید.
لذا در لا به لای گرفتاری های کاذب دنیای امروز، با تکیه بر مبانی و زبان مورد علاقه اخلاقیِ تان چند کلامی را به عرض می رسانم.

استاد محترم اخلاق، یادمان باشد که تشکیل مدینه فاضله که آرزوی بشر و خصوصا حکمای الهی بوده است، به دست انسان های متخلق به اخلاق الهی میسر است. به همین عنوان بود که از همان ابتدا و در دعوت مردم به اسلام، قبل از طرحِ مسائل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، تهذیب اخلاق و انسان سازی را اولویت آغازینِ خود برگزیدند.
آیا وقت آن نرسیده از مرحلهِ تمرکز بر گفتار به میدانِ اخلاق در عمل وارد شوید و پاسخگوی این فاجعه بزرگِ علمی باشید.
آیا وقت آن نرسیده است تا فکری به حال سرِ ذبح شده اخلاق در جامعه ای کنید که خود را از سردمداران آموزش اخلاقیات در آن می دانید؛ تا شاید اندک امیدهای مانده از اخلاقیاتِ راستین و بالفعل از بین نرود.
استاد بزرگوار، خواهشمندیم قبل از آن که به فکر مسائلِ پوچ دنیوی و ورود به سیاست های مغایر با تعاریف امیرالمومنین باشید، از حیثیتِ بر باد رفته اخلاق در جامعه صیانت نمایید تا شاهد صدق گفتار و عمل تان به طور همزمان باشیم. نمی دانم چطور است که مدتی است خود را از افکار عمومی نسبت به ابن موضوع مهم مخفی نموده و هر از گاهی در پی مسائلی که برای خیلی ها آب و نان به همراه داشته است پیدا می شوید و واکنش هایی را از خود نشان می دهید.
مگر نه این است که یک رذیلتِ اخلاقی علاوه بر آثار مستقیم خود، آثار غیر مستقیم و ما تاخری را بر جای گذاشته و ممکن است تا سال ها عواقب آن پدیدار گردد. مطمئن باشید دخالت در چنین فرایندی مصداق عینی رذائلی است که اثبات قطعی آن بار سنگینی بر دوش تان خواهد گذاشت و آثار منفی آن را می توان تا سال ها در بی انگیزگی و بی اعتمادی جامعه علمی مشاهده نمود.