پایگاه خبری تحلیلی فریاد جنوب ؛ علی کامرانی: این روزها درباره ابعاد شخصیتی، فکری و بینش «دکتر سید قادر لاهوتی» از منظرهای مختلف و توسط افراد متعدد با دیدگاه‌های متکثر مطالب بسیاری نوشته و منتشر شد.
صاحب این قلم که سال‌ها در کنار ایشان به کنشگری سیاسی و فعالیت اجتماعی و فرهنگی مشغول بودم، «رمز» و علت اصلی حضور بی‌نظیر (بدون اغراق) و باشکوه اقشار مختلف مردم در مراسم تشییع‌جنازه او را با مردم، در کنار و در بین مردم بودن لاهوتی و در یک کلام در مسیر فکری و روحی مردم قرار گرفتن ایشان تحلیل می‌کند.
او به رغم اینکه نه دستش کوتاه بود و نه خرما آن‌چنان برایش برنخیل، اما هرگز شهرش را ترک نکرد و حتی تا آخرین ماه‌های عمر شریف، مفید و پرافتخارش در تمامی مناسبات اجتماعی، محلی، عرفی و مذهبی مردم نواحی کهگیلویه بزرگ از «موندون» و «سواری» حوزه سرفاریاب تا «لیراو» بهمئی سردسیر و «قیامِ» لنده و «سمغانِ» و تا «سرپریِ» دهدشت و از کوچه به کوچه شهرها و روستاها تا دِه به دِه و ایلات و طوایف و تیره‌ها و «تَش»ها و«بُنکو»ها و خانواده‌های ساکن در منطقه کهگیلویه، حضور فعال و مستمر داشت.
او مراوداتش با مردم را از حضور در مناصب اداری یا عضویت در هیات مدیره هلدینگ‌ها و ثروت‌اندوزی، باارزش‌تر می‌دانست. او زیست در کهگیلویه با تمام محرومیتی که از امکانات داشت را بر زندگی در کلان‌شهرها باتمام امکانات و ثروت و رفاهشان، ترجیح داد.
سید قادر لاهوتی با مردم مانده بود و مردم نیز با او ماندند و بدرقه باشکوه روز یکشنبه ۱۳شهریور ۱۴۰۱، خود دلیل مبرهنی بر مردمی بودن و با مردم زندگی کردن او بود.
- منبع خبر : همدلی
