پایگاه تحلیلی خبری فریاد جنوبfaryadejonoob.ir

ظرافت ها و ظرفیّت هایِ ” ظریف به قلم علی مندنی پور

هم زمانی تحریمِ دکتر محمّد جواد ظریف “صدای رسایِ ” دیپلماسی کشور ،از جانبِ دولتِ آمریکا بر خلافِ تمامی قوانین ،موازین و عرف بین المللی وسَر دادن شعارهای دهن پُرکن و بدون پشتوانه سر دمداران فعلی حاکم بر این کشور مدّعی آزادی و دمکراسی واز آن آزار دهنده تر ،
توئیت نچندان دور از انتظارِ یکی از مجریان جوان، امّا جویای نامِ “صدا و سیمای میلی” ،چنانچه پیش از این نیز افتاده است و دانی، با این ادبیّات:

” ساعاتی قبل خزانه داری آمریکا جواد ظریف غرب گراترین وزیر خارجه تاریخ بعد از انقلاب را تحریم کرد این تحریم البته نمادین است و اثر واقعی ندارد اما آن را باید به مثابه یک سنت الهی فهمید(!) وقتی خلاف دستور خدا همه اعتبارت را دوستی با کفار قراردهی همانها(!) بیشترین تحقیر را علیهت(!) به کار می‌گیرند”. !!

مرا به یادِ این ضرب المَثَل نغزو پر مغز و مصداقِ بارزِ موقعیّت “ظریف” در رویارویی با ارباب قدرت هم زمان دردو جبهه داخل و خارج کشور!
در قالبِ فرهنگِ عامّه با گویشِ زیبای هم ولایتی های کهگیلویه و بویراحمدی ام انداخت که:

” خَسِی اِیزَنُم ،که پُر خَرُم/
مِیرَه اِیزَنُم ،که لاغَرُم”

مادر شوهر، به بهانه پُر خوری مرا به باد کتک می گیرد و از آن طرف شوهرم نیز با توجیه اینکه لاغر شده ام، منِ (درمانده و وامانده) راآماجِ کتک ( وبی حرمتی) قرار می دهد !!

از بیگانه با آن خوی و خصلت و پیشینه ، آن هم در این بُرهه حسّاسِ زمانی که بر مامِ میهن می گذرد،انتظاری جز این نرفته و نمی رود. چه، بیگانه ،بیگانه است ، گر چه بنا به موقعیّت لاف دوستی زَنَد! بی آنکه از یاد ببریم، در دنیایِ سیاست دوست همیشگی و دشمن همیشگی مبنا و معنایی نداشته و ندارد!

انصاف بدهیم ، نواختنِ زخمه های کاری از جانبِ “خودی ها” بر پیکر خسته و کوفته این وزیر پر انرژی ، آگاه ، فهمیده و وظیفه شناس با هیچ معیارِ اصولی و ارزشی همخوانی نداشته و ندارد.
بی تردید، اهلِ درد و درک و دوست داران فرهنگِ این کهن سرزمین، ظرافتِ کار “ظریف” و زحماتش را در مسیر پر دست اندازِ پیش روی، با همه مانع تراشی هاو چوب لای چرخ گذاشتن ها و صد البّته نقدها و نظرهای نابحا و ای بسا بجا و امر و نهی ها و خط و نشان کشیدن ها و بی حرمتی ها در حقّ ایشان ،از گذشته تا به امروز در راستای منافع و مصالح ملّی ارزیابی کرده ،ارج گذاشته و قدر می نهند.

تا داوری آیندگان چه باشد؟