هدف از پدید آمدن مجلسی به نام شورای اسلامی شهر، مسلط کردن مردم بر سرنوشت خود، و همچنین تمرینی برای اعمال صحیح خواسته‌های مردم به جریان قانون گذاری است.

فریادجنوبfaryadejonoob.ir

ولی متاسفانه آنچه امروز بارزتر شده، نماینده سالاری به جای مردم سالاریست.
کاندیداها از پتانسیل‌های اجتماعی، حیثیتی و فیزیکی مردم استفاده میکنند و به جایگاه نمایندگی میرسند و از آن پس رابطه میان نمایندگان و مردم رابطه ای مانند رابطه ارباب رعیتی می‌شود.

در صورتی که در مدل سیاسی اجتماعی مردم سالاری واقعی، جایگاه نماینده جایگاه خدمتگذاری به مردم است.

اردوان رحیمی فعال سیاسی اجتماعی با شعار نگرشی نو در مدیریت شهری، ارائه دهنده ایده مردم سالاری بومی در انتخابات و در مدیریت شهری می‌باشد.

وی جهت رفع معظل گریز از مسئولیت در نمایندگان پس از پیروزی در کارزار انتخاباتی و جهت تقویت مطالبه‌گری در مردم راهکاری جدید پیشنهاد میدهد.

آنچه در این نوشتار مطالعه می‌کنید شرح و تفسیر این روش نوین میباشد.

سابقه انتخاب یک فرد به عنوان متصدی پیگیری امور جامعه نزد فرد حاکم یا سازمان مدیریتی حاکم شاید به هزاران سال قبل برگردد.

آنچه با روش متداول امروز فرق داشته نحوه انتخاب فرد و همچنین شیوه ارتباط آن فرد با مجموعه مدیریت بوده است.

آنچه را ما امروز به عنوان دموکراسی می شناسیم میتوان میراث فرهنگ یونان و نتیجه همسویی ما با جنبش جهانی دموکراسی دانست.

برای پیشینیان ما آنچه بیشتر از ثروت و قدرت فرد در انتخاب فرد تاثیر می گذاشت، نحوه زیستن او بین امت و اخلاق و خصلت‌های او بود.

در نظام ریش‌سفیدی‌گری که رسم سیاسی اجتماعی دیرینه ایرانیان بوده، سن فرد، عدالت و منش او و‌ همچنین شجاعت و اقبال او برای پیگیری دغدغه های مردم بیش از هرچیز مورد اهمیت بوده است.

این نگرش بومی ما نه تنها با آموزه‌های دینی اسلام تناقض نداشته بلکه هر دو تقویت کننده یکدیگر بوده‌اند.

در آموزه‌های اسلامی نیز احترام به بزرگتر و نقش مشورت میان مردم به طور جد مورد تأکید هستند.

در چند صده اخیر بنا به دلایل مفصل که دراینجا مجالی برای بررسی آنها نیست، آنچه به نام دموکراسی میشناسیم به جوامع مختلف راه پیدا کرد. این روش هم در همه جای دنیا منتقدانی دارد.

آنچه برای ما مهم است نقد بر این روش نیست، بلکه اصلاح نواقصات آن در جهت بهبود کارآیی آن برای ایجاد مردم سالاری بومی است.

یکی از نواقصات این این روند کنونی، عدم لحاظ سبقه فرد کاندیدای نمایندگی و نبود ضمانتی برای اجرای وعده های او می‌باشد.

لذا می‌توان با نگاهی به رسوم گذشتگان و افزودن نگرش آنها به تلاش فعالینی که دموکراسی را تا اینجا تقویت کرده اند، ایراد ذکر شده را مرتفع و این رویه را بهینه کرد.

این اصلاح رویه می‌تواند تولدی مجدد برای مردم سالاری بومی کشورمان به شمار آید.

روش عملی کردن این روش نوین، مستلزم نادیده گرفتن هیچ قسمت از رویه کنونی نیست، بلکه با تشویق کاندیدا ها به اتخاذ این روش و بردن رقابت انتخاباتی به سمت دیگری غیر از برتری مالی و تبلیغاتی میسر میشود.

حلقه گم شده چرخه مردم سالاری بومی ایرانیان، نقش ریش سفیدان در مدیریت جامعه است.
پیشنهاد آقای اردوان رحیمی برای پرکردن این خلأ، استفاده از افرادی با سبقه متناسب با دیدگاه فرد کاندید، تحت عنوان سفیر، جهت ایفای نقش ریش سفید و نظارت بر عملکرد او در شورای اسلامی شهر است.

سفیران یک کاندید، از رسته های شغلی مختلف، و همچنین از طیف‌های اجتماعی متفاوت انتخاب میشوند.

رسته های شغلی‌ می‌توانند شامل کاگران، کارآفرینان، کارمندان، بازاریان، و طیف های اجتماعی می‌تواند شامل بانوان، ورزشکاران، روحانیون، معتمدین و ریش سفیدان باشند.

این روش با ساختار اجتماعی جوامع ما سازگارتر است چراکه هر کاندیدا تعدادی سفیر از طوایف و یا رسته های شغلی متفاوت را به عنوان ناظر بر عملکردش و همچنین به عنوان تضمینی برای اجرای وعده های او بعد از انتخابات در کنار خود دارد.

جامعه با رجوع به سفیران مطالبات خود را به سمع و نظر نماینده جهت پیگیری می رساند.
نماینده موظف به پیگیری موارد درخواستی در شورای شهر و اعلام نتیجه به سفیران می باشد.

بدیهی است هرچه سبقه ی فرد کاندیدا روشن تر و شفاف تر باشد، سفیران موجه تری حاضر به حمایت از او میشوند و همچنین هرچه سفیران یک کاندیدا دارای سبقه ی درخشان تری باشند، کاندیدا مقیدتر به اصول و کاراتر خواهد بود.

پیش بینی میشود گسترش چنین نگرشی در انتخابات و توفیق آن در محقق کردن خواسته های مردم در سطح شورای شهر زمینه را برای ایجاد سازوکاری مشابه در سایر انتخابات فراهم سازد.

در نتیجه استقبال مردم از چنین نگرش نویی در انتخابات نه تنها راه های منفعت جویی نماینده را مسدود می کند، بلکه وی را موظف به پاسخگویی به جامعه می کند.
چنین رویه ای منجر به محقق شدن مطالبات مردم نه تنها در سطح شورای اسلامی شهر و روستا، بلکه در تمام سطوح قانونگذاری می گردد.
تأکید این روش بر شفافیت آرا نمایندگان و فعالیت آنها و همچنین جلوگیری از نفوذ جریان‌های ثروت و کانون‌های قدرت در پروو.